نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استاد، گروه تحقیقات زیست‌فناوری، مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور
2 کارشناس ارشد، گروه تحقیقات زیست‌فناوری، مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور
3 دانشیار، گروه تحقیقات زیست‌فناوری، مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور
چکیده
ارزش اقتصادی و دارویی گل‌محمدی (Rosa damascena Mill.) سبب شده تا تکثیر این گیاه مورد توجه و در اولویت تحقیق قرار گیرد. به منظور حفظ ژنوتیپ پایه‌های برگزیده، مطالعاتی بر روی خوابانیدن ساده در دو فصل پاییز و زمستان بر روی شاخه‌های جوان و رشدیافتة درختچه‌های بالغ گل‌محمدی در سال 1386 انجام شد. شاخه‌ها تحت دو تیمار هورمونی ایندول بوتیریک اسید و نفتالین استیک اسید با غلظت‌های متفاوت، در بستر ماسه بادی خیسانده شده و به مدت 24 ساعت در شرایط تاریکی خوابانیده شدند. نتایج نشان داد که در دو فصل پاییز و زمستان درصد ریشه‌زایی شاخه‌های گل‌محمدی در بستر ماسه بادی بالا بود. به‌طوری که تیمار ایندول بوتیریک اسید (IBA) با غلظت 50 میلی‌گرم در لیتر در دو فصل پاییز و زمستان بیشترین درصد ریشه‌زایی را به میزان 100% داشت و تیمار نفتالین استیک اسید (NAA) با غلظت50 میلی‌گرم در لیتر در فصل پاییز کمترین درصد ریشه‌زایی را به میزان 33/53% داشت. بنابراین شاخه‌های ریشه‌دار شده، پس از 5/3 ماه از پایة مادری جدا شده و در گلدان‌های حاوی مخلوطی از خاک باغبانی، ماسه بادی و پیت با نسبت حجمی (1:1:1) در شرایط گلخانه و تحت آبیاری از پایین (گلدان‌ها درون تشتک) قرار گرفتند، به‌نحوی که زنده‌مانی شاخه‌های ریشه‌دار شده به میزان 90% بود.
کلیدواژه‌ها
)