دلشاد حسامی؛ فاطمه غفاری فر؛ عبدالحسین دلیمی اصل؛ وحید نصیری؛ عزت الله قاسمی؛ اوغل نیاز جرجانی
چکیده
شناسه دیجیتال (DOR):98.1000/1735-0905.1398.35.44.93.1.1576.111 لیشمانیوز جلدی از بیماریهای اندمیک و شایع در بعضی از نقاط کشورمان میباشد. استفاده از ترکیبهای آنتیموان پنج ظرفیتی بهعنوان داروهای خط اول درمان لیشمانیازیس جلدی همراه با محدودیتها و عوارض جانبی متعدد است. داروهایی با منشأ گیاهی میتوانند جایگزین مناسبی باشند. به همین منظور در این ...
بیشتر
شناسه دیجیتال (DOR):98.1000/1735-0905.1398.35.44.93.1.1576.111 لیشمانیوز جلدی از بیماریهای اندمیک و شایع در بعضی از نقاط کشورمان میباشد. استفاده از ترکیبهای آنتیموان پنج ظرفیتی بهعنوان داروهای خط اول درمان لیشمانیازیس جلدی همراه با محدودیتها و عوارض جانبی متعدد است. داروهایی با منشأ گیاهی میتوانند جایگزین مناسبی باشند. به همین منظور در این پژوهش تأثیر اسانس بنه (Pistacia atlantica Desf.) که از گیاهان بومی کشور است بر رشد لیشمانیای ماژور در شرایط in vivo و in vitro بررسی شد. ابتدا اسانس بنه با رقتهای mg/ml 1.50 تا 1.3200 بر پروماستیگوتهای لیشمانیای ماژور، ماکروفاژهای غیر آلوده و ماکروفاژهای آلوده به آماستیگوت انگل در شرایط in vitro با آزمونهای MTT و فلوسایتومتری بررسی شد. میزان دوز مؤثر IC50 بر روی پروماستیگوتهای سوش استاندارد لیشمانیا ماژور (MRHO/IR/75/ER)، مشخص گردید. اسانس بنه بهصورت پمادی برای درمان استفاده شد. سپس موشهای نژاد BALB/c به 3 گروه 5تایی تحت درمان با اسانس بنه بهصورت پمادی و گروه درمان با گلوکانتیم بهصورت تزریقی و گروه کنترل بدون درمان چهار هفته درمان، یکبار در روز در یک زمان مشخص انجام شد و برای بررسی میزان تأثیر دارو هر هفته قطر زخم، وزن موشها و میزان مرگ و میر موشها بررسی شد. بهطوری که اسانس بهصورت پمادی از افزایش قطر زخمها جلوگیری کرد. نتایج فلوسایتومتری نشان داد که بنه توانست در 10% پروماستیگوتها ایجاد آپوپتوز کند. نتایج بدستآمده نشان داد اسانس بنه در از بین بردن لیشمانیای ماژور در ماکروفافاژ و محیط کشت فعالیت ضد لیشمانیایی مطلوبی دارد. همچنین میزان بقاء موشهایی که تحت درمان قرار گرفتند با گروه کنترل اختلاف معنیداری داشت.
علی فتاحی بافقی؛ عباس محمودزاده پورناکی؛ سید حسن حجازیان
چکیده
گونههای مختلف گیاه اسطوخودوس در پزشکی سنتی ایران کاربردهای گوناگونی ازجمله در درمان خون گرفتگی عروق مغزی، بیماریهای مرتبط با دستگاه عصبی و روماتیسم دارند. در این پژوهش اثر سرکوبکنندگی دستگاه ایمنی آن در موش کوچک و سفید آزمایشگاهی نژاد BALB/c مبتلا به سالک مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور سرشاخههای گلدار اسطوخودوس (Lavandula spica ...
بیشتر
گونههای مختلف گیاه اسطوخودوس در پزشکی سنتی ایران کاربردهای گوناگونی ازجمله در درمان خون گرفتگی عروق مغزی، بیماریهای مرتبط با دستگاه عصبی و روماتیسم دارند. در این پژوهش اثر سرکوبکنندگی دستگاه ایمنی آن در موش کوچک و سفید آزمایشگاهی نژاد BALB/c مبتلا به سالک مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور سرشاخههای گلدار اسطوخودوس (Lavandula spica L.) تهیه و آسیاب شد. بعد در اتانول 80% قرار گرفت و ارلن محتوی آن بر روی چرخاننده مغناطیسی (Stirrer) با مگنت و در دمای اتاق به مدت 24 ساعت قرار داده و بعد صاف شد. محلول صاف شده در شرایط استریل در پایه پماد در غلظتهای 40، 60 و80 درصد تهیه و تا زمان استفاده در یخچال نگهداری شد. همزمان 40 سر موش کوچک و سفید آزمایشی نژاد BALB/c با انگل لیشمانیا عامل سالک روستایی سویه Leishmania (L) major [MRHo/IR/75/ER] عفونی شد و در چهار گروه شاهد، دریافتکننده غلظتهای 40، 60 و 80 درصد عصاره اسطوخودوس مجزا شدند. استعمال عصاره اسطوخودوس بلافاصله پس از آغاز زخم سالک بهطور یک روز در میان انجام و همچنین پایش اندازه وزن و قطر زخم سالک در موشهای گروههای چهارگانه با استفاده از ترازو و کولیس ورنیه بهطور هفتگی انجام و این کار تا مرگ آخرین موش از گروه شاهد انجام شد. میانگین و اندازه وزن موش دریافتکننده عصارههای 40 و 60 درصد اسطوخودوس با میانگین اندازه وزن موشهای گروه شاهد اختلاف معنیدار نشان دادند (P=0.000). ولی میانگین اندازه وزن موشهای دریافتکننده عصاره 80 درصد اسطوخودوس با میانگین اندازه وزن موشهای گروه شاهد اختلاف معنیدار نشان نداد (P>0.05). میانگین اندازه قطر زخم موشهای دریافتکننده عصارههای 40 و 60 درصد اسطوخودوس با میانگین اندازه قطر زخم موشهای گروه شاهد اختلاف معنیدار نشان دادند. ولی میانگین اندازه قطر زخم موشهای دریافتکننده عصاره 80 درصد اسطوخودوس با میانگین اندازه قطر زخم موشهای گروه شاهد اختلاف معنیدار نشان نداد (P>0.05). استعمال عصاره اسطوخودوس روند کاهش وزن حیوان را سرعت بخشید و هر چه غلظت عصاره بیشتر میشد این سرعت در کاهش وزن و افزایش اندازه قطر زخم حیوان نیز بیشتر میشد، ولی افزایش غلظت بالای 80 درصد دیگر افزایش محسوسی در سرعت کاهش وزن و افزایش اندازه قطر زخم نداشت. در مجموع در مقایسه با موشهای گروه شاهد روند تلف شدن سوری با کاهش وزن و افزایش قطر زخم در موشهای دریافتکننده عصاره اسطوخودوس محسوس و معنیدار بود. افزون بر آن که مرگ موشهای گروههای دریافتکننده عصاره اسطوخودوس سریعتر از موشهای گروه شاهد، زخمها بزرگ و با نکروز شدیدتر بود.