ایوب مزارعی؛ علیرضا سیروس مهر؛ زهرا بابایی
چکیده
تنش کمبود آب به‌طور دائم یا موقت، در رشد و توزیع پوشش طبیعی گیاهان بیشتر از سایر عوامل محیطی محدودکننده است. به‌منظور بررسی تأثیر قارچ‌های آربوسکولار مایکوریزا و تنش خشکی بر رشد و عملکرد گیاه خارمریم (Silybum marianum (L.) Gaertn.)، آزمایشی گلدانی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه زابل در چاه نیمه انجام شد. ...
بیشتر
تنش کمبود آب به‌طور دائم یا موقت، در رشد و توزیع پوشش طبیعی گیاهان بیشتر از سایر عوامل محیطی محدودکننده است. به‌منظور بررسی تأثیر قارچ‌های آربوسکولار مایکوریزا و تنش خشکی بر رشد و عملکرد گیاه خارمریم (Silybum marianum (L.) Gaertn.)، آزمایشی گلدانی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه زابل در چاه نیمه انجام شد. تنش خشکی در سه سطح (آبیاری براساس 100% ظرفیت مزرعه به‌عنوان شاهد، 60% و 30% ظرفیت مزرعه) و سه گونه قارچ مایکوریزا Glomus mosseae، Glomus versiformis و Glomus intraradices و بدون تلقیح به‌عنوان شاهد بود. نتایج نشان داد که پس از آغاز تیمارهای خشکی، خصوصیات رویشی مانند تعداد کاپیتول، تعداد دانه در کاپیتول، وزن هزاردانه، تعداد و مساحت سطح برگ، طول ریشه، تعداد شاخه‌های فرعی، ارتفاع بوته، وزن خشک برگ، ساقه و ریشه با افزایش خشکی به‌طور معنی‌داری کاهش یافتند. محتوای نسبی آب برگ در اثر خشکی به شدت تحت تأثیر قرار گرفت و از 77.3 در شاهد به 57.01 در 30% FC کاهش یافت. همچنین با افزایش تنش خشکی میزان فسفر برگ کاهش و مقدار پتاسیم برگ افزایش یافت. در پاسخ به تنش خشکی، فرایندهای تنظیم اسمزی در گیاهان ماریتیغال فعال شد و میزان پرولین در برگ‌ها افزایش (بیشترین مقدار 0.13 میلی‌گرم بر گرم بافت در آبیاری 30% FC) یافت ولی درصد سیلیمارین در آبیاری کامل از 16.35% به 10.24% در آبیاری 30% FC کاهش یافت. تلقیح با قارچ مایکوریزا شاخص‌های رشد رویشی، درصد سیلیمارین (بیشترین میزان در کاربرد G. mosseae و کمترین در شاهد)، محتوای نسبی آب گیاه و محتوای فسفر و پتاسیم برگ گیاه خارمریم را در شرایط تنش خشکی در مقایسه با گیاهان تلقیح نشده به‌طور معنی‌داری افزایش داد، ولی میزان پرولین برگ کمتر شد. به‌طور کلی، کاربرد قارچ میکوریزا سبب افزایش مقاومت به تنش خشکی در گیاه خارمریم شد.
اسماعیل زنگانی؛ سعید زهتاب سلماسی؛ بابک عندلیبی؛ عباسعلی زمانی
چکیده
به‌منظور بررسی اثرات سدیم نیتروپروساید بر افزایش تحمل به خشکی در ماریتیغال (Silybium marianum (L.) Gaertn.)، آزمایشی به‌صورت کرت‌های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان در سال 1393 انجام شد. در این آزمایش سدیم نیتروپروساید (SNP) در سه سطح صفر، 100 و 200 میکرومول در لیتر به‌عنوان فاکتور اصلی، تنش ...
بیشتر
به‌منظور بررسی اثرات سدیم نیتروپروساید بر افزایش تحمل به خشکی در ماریتیغال (Silybium marianum (L.) Gaertn.)، آزمایشی به‌صورت کرت‌های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان در سال 1393 انجام شد. در این آزمایش سدیم نیتروپروساید (SNP) در سه سطح صفر، 100 و 200 میکرومول در لیتر به‌عنوان فاکتور اصلی، تنش خشکی در سه سطح شاهد و قطع آبیاری از مرحله ساقه‌روی و گرده‌افشانی تا پایان دوره رشد به‌عنوان فاکتور فرعی و دو ژنوتیپ ماریتیغال (مجاری و ساری) به‌عنوان فاکتور فرعی فرعی در نظر گرفته شدند. با افزایش شدت خشکی سرعت فتوسنتز برگ حدود 45% نسبت به شاهد در هر دو ژنوتیپ کاهش معنی‌داری نشان داد، در صورتی‌که با کاربرد 100 میکرومولار سدیم نیتروپروساید، فتوسنتز برگ تا حدود 80% و 100% به‌ترتیب در رقم مجاری و اکوتیپ ساری نسبت به عدم کاربرد آن در تنش ساقه‌روی افزایش معنی‌داری یافت. قطع آبیاری سبب کاهش معنی‌دار رنگریزه‌های فتوسنتزی در اکوتیپ ساری گردید، در صورتی‌که این کاهش در زمان تنش ساقه‌روی با کاربرد سدیم نیتروپروساید بهبود یافت. تنش خشکی در هر دو مرحله قطع آبیاری سبب کاهش عملکرد دانه در هر دو ژنوتیپ گردید، در حالی‌که با کاربرد خارجی 100 میکرومولار سدیم نیتروپروساید این کاهش به‌ویژه در اکوتیپ ساری جبران شد. همچنین قطع آبیاری عملکرد ماده مؤثره را کاهش داد ولی این کاهش به‌ویژه در مرحله تنش گرده‌افشانی با افزایش درصد سیلیمارین و عملکرد دانه تحت محلول‌پاشی با 100 میکرومولار SNP جبران گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که غلظت 100 میکرومولار سدیم نیتروپروساید در محافظت از گیاه ماریتیغال با افزایش شدت خشکی و کشت این گیاه در سیستم‌های کمبود آب مؤثر می‌باشد.
سودابه عبداله زارع؛ اسفندیار فاتح؛ امیر آینه بند
چکیده
به‌منظور بررسی تأثیر تاریخ‌های مختلف کاشت و سطوح مختلف تغذیه‌ای (شیمیایی و آلی) بر عملکرد و میزان ماده مؤثره دانه گیاه دارویی خارمریم (Silybum marianum (L.) Gaerate)، آزمایشی در سال زراعی 1389-1388 به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه آموزشی و تحقیقاتی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه ...
بیشتر
به‌منظور بررسی تأثیر تاریخ‌های مختلف کاشت و سطوح مختلف تغذیه‌ای (شیمیایی و آلی) بر عملکرد و میزان ماده مؤثره دانه گیاه دارویی خارمریم (Silybum marianum (L.) Gaerate)، آزمایشی در سال زراعی 1389-1388 به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه آموزشی و تحقیقاتی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. عامل اصلی تاریخ کشت در سه زمان: (23 آبان، 10 آذر و 24 آذر) و عامل فرعی سطوح تغذیه‌ای مختلف در شش سطح: F1- شاهد (عدم مصرف کود)، F2- 100% کود شیمیایی NPK (150- 120- 100)، F3- 25% کود آلی +75% کود شیمیایی (5/7 تن دامی و NPK (5/112- 90- 75))، F4- 50% آلی+50% شیمیایی (15 تن کود دامی و NPK (75- 60 -50))، F5- 75% آلی+25% شیمیایی (5/22 تن کود دامی + NPK (5/37- 30- 25)) و F6- 100% کود آلی (30 تن کود دامی) بودند. نتایج بدست‌آمده نشان داد که تاریخ کاشت تأثیر معنی‌داری بر درصد فنول، درصد فلاونوئیدها و میزان سیلیمارین دانه داشت. تأخیر در کاشت منجر به کاهش میزان سیلیمارین دانه گردید. درحالی‌که بالاترین درصد فنول و فلاونوئیدهای دانه در تاریخ 24 آذر بدست آمد. از نظر سطوح کودی نیز بیشترین درصد فلاونوئیدها، عملکرد فلاونوئیدها و عملکرد سیلیمارین از تیمار کودی 100% شیمیایی و سطوح کودی تلفیقی حاصل گردید. در این رابطه تیمار F2 مزیتی نسبت به سطوح کودی تلفیقی نداشت. همچنین بالاترین درصد فنول و عملکرد فنول از سطوح کودی تلفیقی بدست آمد. بنابراین بیشترین میزان سیلیمارین از تیمار F6 و بیشترین فعالیت آنتی‌اکسیدانی دانه از تیمار F4 و F6 حاصل شد.
بهمن مصلی‌نژاد؛ رضا آویزه؛ حسین نجف‌زاده ورزی؛ مهدی پورمهدی
چکیده
در مطالعه حاضر، اثر سیلیمارین به‌عنوان یک داروی محافظت‌کننده از کبد، در مقابل مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول در سگهای نژاد ژرمن شفرد (مخلوط) ارزیابی گردید. 25 قلاده سگ سالم به‌طور تصادفی به 5 گروه مساوی تقسیم‌بندی شدند. سگهای گروه A مبندازول را با تک دوز 150 میلی‌گرم/کیلوگرم به‌صورت خوراکی دریافت کردند. سگهای ...
بیشتر
در مطالعه حاضر، اثر سیلیمارین به‌عنوان یک داروی محافظت‌کننده از کبد، در مقابل مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول در سگهای نژاد ژرمن شفرد (مخلوط) ارزیابی گردید. 25 قلاده سگ سالم به‌طور تصادفی به 5 گروه مساوی تقسیم‌بندی شدند. سگهای گروه A مبندازول را با تک دوز 150 میلی‌گرم/کیلوگرم به‌صورت خوراکی دریافت کردند. سگهای گروه B سیلیمارین را با تک دوز 30 میلی‌گرم/کیلوگرم به شکل خوراکی و همزمان با مبندازول دریافت کردند. گروههای C، D و E مشابه گروه B درمان شده بودند، اما سیلیمارین به‌ترتیب 2، 12 و 24 ساعت بعد از تجویز مبندازول، دریافت کرده بودند. غلظت آنزیم‌های سرمی آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلکالین فسفاتاز (ALP)، لاکتات دهیدروژناز (LDH) و بیلی‌روبین توتال و مستقیم قبل از تجویز مبندازول، 2، 12، 24 و 72 ساعت بعد، به‌عنوان شاخص آسیب‌های کبدی اندازه‌گیری شدند. در سگهای گروه A، تک دوز خوراکی مبندازول، به شکل معنی‌داری غلظت‌های سرمی ALP، AST، ALT و LDH را در تمام موارد (05/0 > p) و بعد از 24 ساعت افزایش داد. در هر دو گروه B و C، میزان فعالیت آنزیم‌های سرمی در محدوده نرمال قرار گرفتند. تفاوت بین گروههای B و C با گروه A معنی‌دار بود (05/0 > p). میزان فعالیت آنزیم‌های سرمی، در سه قلاده از سگهای گروه D و در تمام موارد از گروه E، بالاتر از محدوده نرمال قرار گرفتند. این مطالعه نشان داد که سیلیمارین می‌تواند بافت کبد را از عوامل استرس اکسیداتیو، در سگهای دچار مسمومیت با مبندازول، به‌ویژه در اولین 2 ساعت بعد از در معرض قرار گرفتن، محافظت نماید.
حسین نجف‌زاده ورزی؛ مصطفی سبزواری زاده؛ رضا حاج‌حسینی؛ غلامحسین خواجه
چکیده
رابدومیولیز آسیب عضلات اسکلتی است و موجب آزاد شدن محتویات سلول عضلانی ازجمله میوگلوبین می‌شود. میوگلوبینوری موجب نارسایی حاد کلیوی میوگلوبینوریک به‌دلیل واکنشهای اکسیداتیو می‌شود. در این مطالعه، اثر سیلیمارین و ویتامین C (به‌عنوان آنتی‌اکسیدانهای طبیعی) در کاهش سمّیت کلیوی ناشی از میوگلوبینوری به دنبال تزریق گلیسرول ...
بیشتر
رابدومیولیز آسیب عضلات اسکلتی است و موجب آزاد شدن محتویات سلول عضلانی ازجمله میوگلوبین می‌شود. میوگلوبینوری موجب نارسایی حاد کلیوی میوگلوبینوریک به‌دلیل واکنشهای اکسیداتیو می‌شود. در این مطالعه، اثر سیلیمارین و ویتامین C (به‌عنوان آنتی‌اکسیدانهای طبیعی) در کاهش سمّیت کلیوی ناشی از میوگلوبینوری به دنبال تزریق گلیسرول در موش صحرایی مقایسه شد. مطالعه در 7 گروه از رت‌ها به شرح زیر انجام شد؛ گروه 1: شاهد، گروه 2: دریافت کننده گلیسرول، گروه3: دریافت کننده گلیسرول + سیلیمارین تزریقی، گروه 4: دریافت کننده گلیسرول + سیلیمارین و ویتامین C تزریقی، گروه 5: دریافت کننده گلیسرول + ویتامین c تزریقی، گروه 6: دریافت کننده گلیسرول + سیلیمارین خوراکی و گروه 7: دریافت کننده گلیسرول + ویتامین C خوراکی. بیست و چهار ساعت بعد از تزریق گلیسرول رت‌ها بیهوش و خونگیری شده و سرم جدا گردید. فاکتورهای BUN، کراتینین، سدیم و پتاسیم سرم به‌عنوان شاخص‌های سرمی عملکرد کلیه‌ها و مقدار سرمی آنزیم کراتین کیناز و گاما گلوتامیل ترانسفراز و میوگلوبین سرم با کیت اندازه‌گیری شد. مطالعه حاضر نشان داد که گلیسرول موجب آسیب عضلات اسکلتی شده، به‌طوری که مقدار میوگلوبین را به‌طور معنی‌داری افزایش داد. این افزایش با تزریق ویتامین C کنترل گردید. تغییر سایر فاکتورهای سرمی به‌وسیله ویتامین C در مقایسه با سیلیمارین بهتر کنترل شد. نارسایی کلیوی میوگلوبینوریک فوق با مداخله استرس اکسیدایتو ایجاد می‌شود، به‌طوری که مصرف تزریقی ویتامین C اثر پیشگیری کننده مفیدی داشت. در حالی‌که سیلیمارین به تنهایی تأثیری بر آسیب عضلانی و سمّیت کلیوی نداشت، اما ترکیب ویتامین C و سیلیمارین اثر قابل‌ملاحظه و معنی‌داری داشته است.
حسین نجف‌زاده ورزی؛ صالح اسماعیل‌زاده؛ حسن مروتی؛ رضا آویزه؛ معصومه عزتی گیوی
چکیده
نارسایی کلیوی از بیماری‌های رایج در سگ محسوب می‌شود. آمینوگلیکوزیدها ازجمله جنتامایسین بدلیل واکنشهای اکسیداتیو و آسیب به سلولهای توبول کلیه‌ها می‌توانند موجب سمیت کلیوی گردند. با توجه به رویکرد قابل‌توجه به داروهای آنتی‌اکسیدان در کاهش عارضه فوق، هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر سیلیمارین (عصاره دانه گیاه خارمریم) با ویتامین ...
بیشتر
نارسایی کلیوی از بیماری‌های رایج در سگ محسوب می‌شود. آمینوگلیکوزیدها ازجمله جنتامایسین بدلیل واکنشهای اکسیداتیو و آسیب به سلولهای توبول کلیه‌ها می‌توانند موجب سمیت کلیوی گردند. با توجه به رویکرد قابل‌توجه به داروهای آنتی‌اکسیدان در کاهش عارضه فوق، هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر سیلیمارین (عصاره دانه گیاه خارمریم) با ویتامین E بر روی تغییرات پاتولوژیک بافت کلیه ناشی از جنتامایسین در سگ بود. آزمایش در 25 قلاده سگ در 5 گروه 5تایی به مدت 9 روز به صورت زیر انجام شد: گروه 1 بدون دریافت دارو (شاهد)، گروه 2 جنتامایسین، گروه 3 جنتامایسین+ ویتامین E، گروه 4 جنتامایسین+ سیلیمارین و گروه 5 جنتامایسین+ سیلیمارین+ ویتامین E را دریافت کردند. جنتامایسن به میزان mg/kg 20 و ویتامین E به میزان mg/kg25 و سیلیمارین به میزان mg/kg 20 به صورت خوراکی و روزانه تجویز شد. بعد از 9 روز، کلیه‌ها در کالبدگشایی، از نظر ماکروسکوپی و در مقاطع پاتولوژیک از نظر تغییرات بافتی ارزیابی شدند. در بررسی هیستوپاتولوژیک بافت کلیه تغییرات متعددی ازجمله گلومرولونفریت در همه گروهها بجز گروه کنترل مشاهده شد. اما این ضایعه در گروه 4 مشاهده نشد. این نتایج نشان داد که سیلیمارین و ویتامین E تقریباً اثر مشابهی در سمیت کلیوی ناشی از جنتامایسین دارند. اما در بررسی هیستوپاتولوژیک، سیلیمارین اثر بهتری از ویتامین E و یا ترکیب این دو داشت.
حسن مروتی؛ حسین نجف‌زاده ورزی؛ رضا آویزه؛ نسیم خدیوی کاشانی
دوره 24، شماره 3 ، آبان 1387، ، صفحه 363-373
چکیده
سمیت شنوایی ناشی از داروها یکی از عوامل مهم کاهش شنوایی می‌باشد. آمینوگلیکوزیدها از جمله جنتامایسین می‌توانند در سگ سمیت شنوایی ایجاد کنند که استرس اکسیداتیو می‌تواند در این سمیت دخالت داشته باشد. سیلیمارین موجود در عصاره دانه خار مریم یک آنتی‌اکسیدان قوی است. در این مطالعه اثر سیلیمارین و ویتامین E بر روی سمیت شنوایی ناشی از جنتامایسین ...
بیشتر
سمیت شنوایی ناشی از داروها یکی از عوامل مهم کاهش شنوایی می‌باشد. آمینوگلیکوزیدها از جمله جنتامایسین می‌توانند در سگ سمیت شنوایی ایجاد کنند که استرس اکسیداتیو می‌تواند در این سمیت دخالت داشته باشد. سیلیمارین موجود در عصاره دانه خار مریم یک آنتی‌اکسیدان قوی است. در این مطالعه اثر سیلیمارین و ویتامین E بر روی سمیت شنوایی ناشی از جنتامایسین در سگ مقایسه شد. مطالعه روی 5 گروه از سگها انجام شد. گروه اول به عنوان گروه شاهد نگهداری شدند. در گروههای دیگر جنتامایسین روزانه و به مدت 9 روز تجویز شد. ویتامین E و سیلیمارین به‌ترتیب در گروه 3 و 4 و ترکیب سیلیمارین- ویتامین E در گروه 5 استفاده شد. بعد از 9 روز سگها آسان‌کشی شدند و نمونه گوش داخلی گرفته شد. گوش در محلول کلسیم‌گیری قرار داده شد. نمونه‌ها بعد از کلسیم‌گیری به‌روش روتین مقطع‌گیری شدند و با رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین- آئوزین و به‌وسیله میکروسکوپ نوری بافت گوش داخلی بررسی شد. اندام کورتی، غشای تکتوریال، لیمبوس اسپیرال، عقده عصبی اسپیرال، سلولهای بین دندانی، سلولهای پشتیبان و سلولهای مویی تیپ I و II در قسمتهای حلزونی و دهلیزی شناسایی شدند. این اجزای بافتی در گروه سگهای شاهد و گروه 4 مشاهده شدند. به دلیل تخریب شدید سلولها ناشی از جنتامایسین امکان شناسایی اجزای فوق در گروه 2 و3 و 5 میسر نبود. بنابراین احتمالاً سیلیمارین با خاصیت آنتی‌اکسیدانی می‌تواند ضایعات گوش داخلی ناشی از جنتامایسین را کاهش دهد.
